එදා ඒ ප්‍රසංගය තිබුණු හෝල් එකට ආරක්ෂකයින් මාව එක්කගෙන ගියේ
කරේ තියාගෙන. එදා මට හිතාගන්න බැරිවුණා

“අලුපත්ගල කන්දෙන් එන වතුර තමයි අපි මෙයාලට බොන්න දෙන්නෙ. කණ්ඩුල, සාලිය, තරිඳු
තුන්දෙනාටම වෙන වෙනම ටැංකි හදලා තියෙනවා. බට දාලා ඒවට වතුර පිරෙන්න අරිනවා. හැමවෙලේම
උතුරලා යන්න වතුර තියෙනවා. මෙයාලා දරුවො වගේ. ආදරෙන් සැලකිල්ලෙන් බලාගන්න ඕනෙ. එතකොට
අපි කාටත් හොඳයි.”

“දකුණ බලා වම බලන්න
වම බලා දකුණ බලන්න
වාහනය නතර වූ පසු
කඩිනමින් පාර පනින්න”

මහපාරේ ජීවත්වෙන සත්තුන්ට කොහෙන්ද පිළිසරණක්? හැබැයි තියෙන වෙලාවට ඔවුන්ට කෑමවේලක් දීලා හිත යටින් සතුටුවෙන මිනිස්සු සමාජයේ ඕනතරම්.

අම්මත් එක්ක රූගතකිරීම්වලට සහභාගී වෙන්න කියන කොන්දේසියත් එක්ක
තාත්තගේ කැමැත්ත ලැබුණා
නුදුරේදීම රිදී තිරයෙනුත් මාව දැකගන්න ලැබේවි

‘ආ ඒ අපේ ගෙදර වැඩ කරන කට්ටිය. ගමේ ගිහින් එන්න ඇති අද’ කියලා ඒ නෝනා යන්න ගියා. ඔය සිද්ධිය වෙලා නම් දැන් ගොඩක්කල්. හැබැයි මට කවදාවත් ඒක අමතක වෙන්නෙ නෑ

මහා ධනවතකු වුණත් කිසිවිටෙක උඩඟු නොවුණු මේ අපූරු මිනිසා එක්තරා යුගයක ඔහු දිළින්දකුව සිටි බව හොඳින්ම මතක තබාගෙන සිටියා. ඒ නිසා ඔහු සෑමවිටම අසරණ මිනිසුන්ට උදව් කළා

“අගවිනිසුරුතුමියගේ කතාව මගේ හදවතටම දැනුණා ”

ට්‍රැවල් ජීවිතේ නිසා පවුල් ජීවිතේ සතුට වැඩි වුණා

මිනිස්සු ශරීරය දුර්වල කරගන්නේ හුඟක් වෙලාවට මනස දුර්වල කරගත්තාම